OS PARRONEROS

Vivían, se pode chamárselle vida a que eles levaban, nun alboio que tiña ao carón da súa casa na Foz do río Miñor, o médico vigués don Antonio Ruíz. A casa chamábase “El Refugio” e no alboio gardaba, no inverno, unha barca que tiña para pescar, cousa que facía con frecuencia pois érache moi afeccionado á pesca.

Éran catro: O Pai, a Nai e dous fillos, unha rapaza e un rapaz. O Pai era un home baixo e forte, de faciana redonda e moura pero as fazulas tiñan as cores vermellas que igual cós grosos beizos pendentes e insalivados amosaban a afección á piteira. Calzaba unhas grandes e grosas botas de goma das que chegan a media perna e que usan os mariñeiros; vestía uns pantalóns que remitía nas botas, un xersei de lá, unha chaqueta que co peso das cousas que levaba nos bolsos alongábaselle por embaixo dos xeonllos e, como non, unha boina negra. Tamén toda a roupa era negra ou, cando menos, parecíao, pois coido que non a tiraba nin para durmir, e a auga que vían só a do mar ou da chuvia. Era pescador, ou polo menos ía de pesca co rapaz polo río e polo mar e era con iso co que mantiña a familia.

O rapaz levaba o xeito do pai. Igualiño de corpo e vestimenta. Era como unha miniatura del. Non tiña amigos con quen xogar no pouco tempo que se libraba de axudar ao pai e bo era cando podía librarse das pancadas, lambadas e sopapos cos que de cote lle pagaba as axudas.

A nai, pobriña, vestida tamén de negro, cunha bata que a saia chegaballe aos pés, sempre descalzos, e un pano na testa que facía salientar a moura palidez da súa faciana na que salientaban uns ollos claros, apagados e tristeiros. Mesmo daba a imaxe dunha ánima que saíra da Santa Compaña. Era a que vendía polas portas o peixe que pescara seu home e as máis das veces ía en compaña da filla.

Esta érache unha rapaza eivada, tolleita, chepuda do lombo e do peito. Ademais, érache moi apoucada sen dúbida pola vergoña que lle daba o seu corpo. Na súa faciana non asomaba xamais un sorriso. Non había nada atraente na súa persoa a pesar da súa mocidade.

Pois a pesar de ter tan pouco atraente, apareceu preñada. Á vista de todos aquilo era un atentado que lle inferira algún desalmado e habíase de castigar ao cabrón culpábel de tan mal feito. Aínda que por riba do desexo de dar castigo ao culpábel, estábache o fartar a curiosidade de saber quen fora. As murmuracións, os “cotilleos”, as imputacións a uns e a outros, desatáronse e era a conversa do día. ¿Quen fora?, ¿Quen sería?, ¿Quen habería de ser?.

Quen se ocupou de pescudalo foi a Garda Civil. Axiña souberon que fora. ¡O escándalo desatouse na bisbarra! A xente non daba creto. Os comentos eran conversa obrigada e non se falaba doutra cousa. Ademais transcenderon as conversas do culpábel coa Garda Civil. Ao parecer xustificábase deste modo:

-¿E se non o fago eu quen ía a facelo? ¿Quen habería de querer fodela co corpo que ten? ¿E por que había de quedar a pobriña sen saber, e sen probar e sen gozar o que e follar? ¡Soamente o agarimo dun pai podería darlle ese gozo!