AS ROSQUILLEIRAS

As rosquilleiras non podían faltar nunha festa ou romaría. Pouco ou nada había de valer a festa ou a romaría se elas estaban a faltar.

Amais das rosquillas que vendían polo día e que a xente –case toda a xente que acudía á festa, pois se non levaba rosquillas para a casa érache como se alí non estivese- pero sobre todo os rapaces mercaban, pola noite, no escuro, algunhas delas vendía ou facía outros favores a homes, mozos, e se cadraba tamén a rapaces.

As rosquillas de máis fama eran as de Ribadavia pero poucas veces chegaban ás festas da bisbarra do Val Miñor. No Val as que máis se vendían eran feitas en Gondomar polo Cristaleiro, Lauréana ou outros fornos de cocer o pan que aproveitaban para acadar uns cartos extras.

Os panadeiros facían a masa e estirábana nuns taboleiros e as rosquilleiras – que as chamaban para este traballo- cun molde de lata de dous círculos concéntricos que apertaban contra a masa estirada, dábanlle a forma á rosquilla e aproveitábase o círculo do centro para facer os melindres.
A masa tiña tanto fermento –maiormente bicarbonato- que con só arrimar o taboleiro á boca do formo as rosquillas e os melindres inflábanse coma globos e crecían máis dun centímetro.



Despois de forneadas as rosquillas e os melindres, bañábanas cun xarope branco que tiñan nunhas tallas grandes de ferro e enfiábanas nuns paus para que callase e secase o xarope.

O caso é que nestas faenas botaban dende a tardiña ao amencer e as rosquilleiras para entreterse mentres traballaban non paraban de falar e cantar. Todo canto pasaba na bisbarra contábase alí as máis das veces coa retranca que conviña ao caso: Se fulaniña estaba falando con..... Se andaba con outro a muller de ..... Se o home púñalle os cornos a.......Se os de.....ían a misa ou non. Non quedaba ninguén sen pasar pola boca daquelas mulleres.
E non era menos o galo que tiñan das falcatrúas que facían nas festas: Que había que ver ao rapaz dos.... como se arrincara a foder. O home da .... que ben o facía. Así é que escoitándoas podería escribir un novo Decamerón axeitado aos contos da bisbarra.

Iso para contar o que sabían dos demais porque ben sabían contestar con retranca ao que non lle conviña.

Había unha xa maior, que almorzaba un vaso, si, un vaso ben cheo, de augardente e un anaco de pan de millo que por vez amolecía mollándoo na augardente. Chamábase María.

Un día, a dona do forno, Lauréana atreveuse a preguntarlle:

-María, e ti, ¿cantos anos tes?

E ela moi fachendosa contestoulle:

¡Ora, miña Nai morreu aos setenta, bótelle a conta!