MODESTO DAS GAIANDAS

Un día con outro tiña rifeira coa Garda Civil. Non había festa, feira, partido de fútbol ou calquera outro acaecemento onde acudise moita xente, na que Modesto non fose o punto de mira da Garda Civil porque sempre había de facer algunha falcatruada.

Érache alto e de andares desfeitos, moreno case mouro, de pelo preto e crecho nunca peiteado, de ollos vivos e á espreita como lle cumpría co seu "traballo" e levando sempre nos beizos unha cabuxa dun pito que mollada da cuspe amosaba a cor do tabaco de "cuarteròn" –aínda que sempre che pedía e cobizaba un pito rubio- que aínda facía salientar máis na faciana a frouxeira do sorriso descontrolado do bébedo.

Poucas veces podería vérselle normal e sereno pois as máis das veces estaba bébedo ou ía camiño de estalo.

Para chamar a atención tiñache un truco que nunca lle fallaba. Collía a cabicha do pito que sempre levaba nos beizos coa lingua e daballe a volta metendoa na boca coa punta do lume para dentro e pechaba a boca coma se a comera e logo volvia a sacala co lume aceso.

En canto se encontraba nun lugar onde houbese moita xente sacaba una baralla de naipes vella e ben sobada e comezaba a xogar con tres delas pousándoas nunha mesa, nun banco ou senón no chan, unha ao carón da outra, sinalaba unha e amosáballa ao posible penitente e dicíalle que se fixase ben nela para adiviñar onde a pousara despois de movelas moi lixeiramente para que non puidese seguir a sinalada. As primeiras veces facía que o penitente acertase e se confiase, pero despois animábao a facer aposta con cartos e tamén o deixaba gañar un par de veces, cando xa o tiña animado e metido no xogo, dábase tal maña, ou facía tal trampa que o pimpín perdía sempre.

Ás veces viña con algún "compinche" que lle axudaba a comezar o xogo e animar a xente a xogar e é de supoñer que repartirían os cartos gañados co engano.

A verdade é que tiña unha arte do demo para facer o engano pois ás veces para animar aos miróns a xogar facía que o "compinche" marcase a carta que había de adiviñarse cun anaco de papel de fumar mollado en cuspe pero non sei como faría para que o raio do papel aparecese pousado noutra carta diferente e o confiado apostante pretendendo enganar saía enganado. Ese é o xeito que usan os estafadores, simular ante os parvos e ambiciosos, que se deixan estafar para saír gañando.

Un dos lugares aos que sempre acudía era no campo de fútbol das Gaiandas onde xogaba o equipo do Gondomar no que durante moitos anos rendéuselle honra a admiración a xogadores que foran noutro tempo figuras dese deporte como xogadores no Celta de Vigo como foran os Hermidas e o sobriño deles Hermidita, Alvarito ou Nolete. Era ou vivia alí mismo, nas Gaiandas, e aí saíulle o alcuño pois érache coñecido por “Modesto das Gaiandas”.