CONCHA

Choncha estábache tan ligada á pesca no río Miñor como o “Mudo”.

O “Mudo” érache pequeno, espelido, moreno de soles e ventos do mar, de ollos vivaces e gastaba un bigote ao xeito do pintor Dalí ou máis grande, que pasaba por ser o mellor pescador do río Miñor.

Ela, Choncha como lle gustaba que a chamasen, vivía ao carón da ponte da Ramallosa e tiña unha gamela pintadiña de branco e coa borda pintada de azul que lle dan ao mar ese ton de paisaxe habitado. Amarrábaa a un morrón que había na rampla do recheo -que polo visto foi feito para pór unha fabrica de vidro que nunca chegou a ser- e estaba na banda de Baiona mesmo por fronte da súa casa, pasada a vía do tranvía e a estrada, e que coidaba como se fose o fillo que nunca chegou a ter.

Vestida cunha bata azul, das de tea que chamaban “mahón”, chantaba na cachola un sombreiro de palla dos de ala ben cumprida e calzaba unhas botas de goma daquelas que chamaban, non se sabe ben por que, catiúscas, pero quizás fose en recordo das mozas rusas que aparecían nas películas do cine ou polo personaxe principal da zarzuela composta polo mestre Sorozábal que se chamaba Katiusca e vestía ese calzado.

En canto a suba da marea o permitía, arrastraba a gamela para pola a flote, montaba os remos, preparaba as liñas e a isca e buscaba o mellor lugar do río para comezar a pesca.

Naquela época aínda subía moito peixe polo río arriba e dende a Foz ata a ponte da Xunqueira podíanse pescar as robalizas ben axeitadas de tamaño e peso. E non como agora, que o máis que sobe polo río son muxos que non fan máis que chuchar na isca e se colles algún non se pode comer co cheiro, coa peste da cloaca que é onde mais se enchen a comer.

A Choncha érache moi alegre e sempre tiña un sorriso e un saúdo coa súa voz rouca e augardentosa polo que moitos murmuraban que era diso, da piteira, e máis dun poñíalle o adxectivo de “machorra”. Pero isto non habería de ser máis que unha mala sona, pois a Choncha víaselle acompañada dun home da parroquia de Borreiros que alcuñaban “O charelo”.

O tal “Charelo” érache un home alto e forte, de faciana redonda e rosadiña nas fazulas, vestido sempre de traxe e cun sombreiro que axeitaba fachendoso moi a un “cote”, tanto que lle puxaba a orella dese “cote” para abaixo que mesmo parecía un can cando están a escoitar cunha orella en alto e a outra en baixo.

Soamente aparecía polo Val algún día de festa ou de fin de semana pois o seu traballo era de Encargado da Compañía que distribuía a electricidade dende Padrón a Corrubedo e vivía no Hotel Pará de Poboa do Caramiñal.

Érache un solteirón empedernido e coido que nunca chegou a casar coa Choncha aínda que ben que a apertaba cando andaban xuntos. El non tiña sona de ser pouco home e iso fai pensar que ela tampouco tiña moito de non ser muller.