¿Quen sería aquela muller?
Fraca, alta, de pelo longo e case branco que amosaba por debaixo do pano da cabeza co que sempre cubría a testa, formando una trenza que lle chegaba case á cintura, Faciana engurrada e bronceada do sol, con fasquía de vella que desmentía o seu andar, sempre descalzo, lixeiro e nervioso. Si se sabia que era ou moraba en Peitieiros, polo menos iso dicía ela, e parece que era certo pois había xente que o afirmaba. Falaba pouco, sen ollar para o interlocutor, cun son de voz atiplado pero non ferinte e nunca respondía ao que lle preguntaban. As máis das veces interrogábana sobre que levaba na cesta que portaba na cachola e que só baixaba para esconder o que lle deran. Cando o facía puña tal xeito que non había maneira, nin adiviñando, de saber que portaba na cesta debaixo dos farrapos con que a cubría.
A súa teima eran as vodas. Non falaba doutra cousa. O caso é que nunca se sabia de que voda falaba con tanto luxo de detalles. Dos traxes que levaban os noivos, do que comeran no banquete.
Ela falaba, pero se lle preguntabas algunha cousa, púñase moi nerviosa e dicía que tiña moita presa.
- Que o neno está a chorar. Que o neno está no berce chorar.
¡Pobriña! ¿Quen sabe canto tempo habería que lle pasara a posibilidade de ter fillos?. Xa debera pasar moito tempo.
A pé, ía cara a Praia América a pedir como facían todos os que andaban a pedir esmola, dando por bo, sen ter coñecemento diso, o que dicía o cego do Lazarillo de Tormes “Que máis dá o rico que o ten que o pobre que non o ten”, e a pé volvía cara a Peitieiros.
Ao petar nas portas sempre chamaba por alguén póndolle un nome que as máis das veces non cadraba con nin da casa. Maís non sempre, como no caso dunha das casas, na estrada de Gondomar, onde houbera un forno de pan dunha dona que se chamaba Ánxela Prado que había moito tempo que se fora para a Gondomar e tamén moitos anos que finara. O forno xa rexentaba unha filla chamada Laureana.
Pois Milagros, nada máis abrir a cancela da casa, apelidaba:
- Anghelita, Anghelita.
Fraca, alta, de pelo longo e case branco que amosaba por debaixo do pano da cabeza co que sempre cubría a testa, formando una trenza que lle chegaba case á cintura, Faciana engurrada e bronceada do sol, con fasquía de vella que desmentía o seu andar, sempre descalzo, lixeiro e nervioso. Si se sabia que era ou moraba en Peitieiros, polo menos iso dicía ela, e parece que era certo pois había xente que o afirmaba. Falaba pouco, sen ollar para o interlocutor, cun son de voz atiplado pero non ferinte e nunca respondía ao que lle preguntaban. As máis das veces interrogábana sobre que levaba na cesta que portaba na cachola e que só baixaba para esconder o que lle deran. Cando o facía puña tal xeito que non había maneira, nin adiviñando, de saber que portaba na cesta debaixo dos farrapos con que a cubría.
A súa teima eran as vodas. Non falaba doutra cousa. O caso é que nunca se sabia de que voda falaba con tanto luxo de detalles. Dos traxes que levaban os noivos, do que comeran no banquete.
Ela falaba, pero se lle preguntabas algunha cousa, púñase moi nerviosa e dicía que tiña moita presa.
- Que o neno está a chorar. Que o neno está no berce chorar.
¡Pobriña! ¿Quen sabe canto tempo habería que lle pasara a posibilidade de ter fillos?. Xa debera pasar moito tempo.
A pé, ía cara a Praia América a pedir como facían todos os que andaban a pedir esmola, dando por bo, sen ter coñecemento diso, o que dicía o cego do Lazarillo de Tormes “Que máis dá o rico que o ten que o pobre que non o ten”, e a pé volvía cara a Peitieiros.
Ao petar nas portas sempre chamaba por alguén póndolle un nome que as máis das veces non cadraba con nin da casa. Maís non sempre, como no caso dunha das casas, na estrada de Gondomar, onde houbera un forno de pan dunha dona que se chamaba Ánxela Prado que había moito tempo que se fora para a Gondomar e tamén moitos anos que finara. O forno xa rexentaba unha filla chamada Laureana.
Pois Milagros, nada máis abrir a cancela da casa, apelidaba:
- Anghelita, Anghelita.
De pouco valía que lle dixeran que Anxelita xa morrera. Ela, a vez seguinte, volvía a apelidar por Anghelita.
Cando volvía, se era ao mediodía, non se sabe se para refrescar porque apertaba o sol do verán ou era para calmar as dores de cabeza, un dos síntomas da súa falta de cordura, mollaba no río uns farrapos e púñaos na cachola e deixaba solto o nó con que suxeitaba debaixo da gorxa o pano da cabeza.
Cando volvía, se era ao mediodía, non se sabe se para refrescar porque apertaba o sol do verán ou era para calmar as dores de cabeza, un dos síntomas da súa falta de cordura, mollaba no río uns farrapos e púñaos na cachola e deixaba solto o nó con que suxeitaba debaixo da gorxa o pano da cabeza.
No hay comentarios:
Publicar un comentario