O CAN BLANCO

Por este alcuño coñecíase a un home moi difícil de clasificar como vai desprenderse deste relato.

Na voda de Celia - a irmá de Germán o que facía de matachín e era xogador de vantaxe nas timbas que se facían no Bar Galicia, no Bar do Centro ou noutros lugares, e era experto nun xogo de cartas que seica trouxeran os que volveran das Américas chamado “Truco” ou “Flor”, o Can Blanco serviu a mesa vestindo guantes brancos e que xa os levara cando servira ao Rei cando estivo na mili.

Inda que traballaba como campesiño nun predio que tiña na Xunqueira, andaba ao mar como mariñeiro “a parte”, en Baiona, e víaselle volver do mar levando algún peixe que lle correspondera no reparto, por veces era un xurelo moscón dunha largura que agora non se ve, pois levado pola man a cola rozaba o chan.

Tiña o Can Blanco a fasquía dun home alto e forte pero … o modo da fala e o xeito érache de …. ¡vou dicilo! de maricón. Dígoo porque era o que se dicía del e a min, que era pequeno, parecíacheme un aldraxe pecadento.

Levábase mal cos veciños, especialmente cos “Sarricos” que estremaban co seu eido. Cun deles, que volvera das Américas, pelexara, non sei por que razón, e o “Sarrico” feriuno, dis que cunha navalla. O “Can Blanco” afrautando a voz, decaíalle a unha veciña que o acollera no seu eido:

-“¡É un criminal! ¡Deume aquí e mais en todo o corpiño!”

Pero nada mais amosaba unha ferida non moi grande nun brazo. O Cabo da Garda Civil de Baiona fixo unha inspección de trámite e alí morreu o conto.

Outra gallofa, e esa si que foi ben soada, pois ata houbo cornetada, foi a historia do seu casamento. Andaba á fala coa irmá do crego de San Pedro da Ramallosa ao que alcuñaban “Tomatito”, porque era pequenote, redondo coma unha bola e colorado coma un tomate. Debería ser moi estudado porque tamén traballaba, en non se sabe que posto, na Escola de Comercio de Vigo. A pesar dos consellos do cura párroco e dos que podían achegarse a ela augurándolle os males que terían que vir se casaba cun mari…, deixémolo en amaneirado, deron en casar.
Fixeron un casamento a rachar. A festa foi moi rumbosa. Non había daquela revistas do corazón senón salientaríanse na primeira paxina. O caso é que toda a xente da bisbarra, non só os mozos, senon tamén os maiores, se meteron no rodicio. Comezaron a organizar festa pola súa conta e ocorréuselles desenterrar un vello costume, tan vello que xa no Val ninguén se lembraba del. A tal festa consistía en facerlle polas noites una “cornetada”. Non é que o nome sexa moi acertado, pois non se trata de tocar a corneta, tócase o corno. Así é que formáronse uns grupos de mozos que se distribuíron agochados arredor do eido do Can Blanco. Uns asentábanse na subida ás Tomadas, en Vilariño; outros por detrás da canteira, na estrada que vai a Gondomar;e uns terceiros, pasado a río Miñor, a carón da ermida da Xunqueira. Gardaban as distancias para que non coñecese a alguén, pero tamén polo medo xa que como dixemos, o Can Blanco, a pesar dos seus modos amaneirados, érache un home forte e violento e nun momento dado podería facer fogo coa escopeta de cazar, que ter tíñaa.

Polo menos durante tres ou catro noites atronaron o Val co son dos cornos, algún usou tamén bucinas coma as que usaban os mariñeiros para alertar cando había brétema ou cando chegaban ao porto coa sardiña, e coas cantigas que inventaron para o caso, todas cun dobre sentido. Habíaas ben directas salientando a condición amaneirada do home e do chasco que ía levar a muller se esperaba del que cumprise coma un home feito e dereito.

Entón si. Entón enténdese o alcuño, pois o home “andaba coma un can adoecido”, e así si lle cadraba o de Can, pero ¿o de Blanco?. Como non fose pola faciana que se lle puña branca coa rabia.

Si que foi unha cornetada ben soada, mais foron poucos os altercados que houbo. Claro que a Garda Civil, inda facía a vista gorda, estaba espreitante por se alguén se desmandaba.

Despois da festa veu a calma pero tampouco durou moito pois, como xa estaba anunciado, comezaron as rifas entre a parella, que foron indo para máis e o Can Blanco acabou batendo na muller como se estivese a mallar feixóns. Ela ao primeiro aturaba e calaba. Despois deu en fuxir para a casa do irmán, pero non tardaba en regresar. Unha destas, que debeu encher o balde, fuxiu de por vez non se sabe para onde, pero non se volveu ver pola bisbarra.

Hoxe a casa do Can Blanco estache arruinada e o eido non o traballa ninguén.